Andesít, Gabbró og Líparít

Skrifað 19. september, 2023

 

 

Ég er leiddur inn að lautinni,

Ósýnileg hönd hljóðsins dregur mig þangað.

Það er það eina sem ég heyri, ásamt læknum og logninu.

Þetta er mosaþétt svæði, lokað inni af bergmyndum, í baug.

Þar situr strákurinn með hljóðfærið. 

Eins og steinn. 

Grár með hvítleiddum doppum.

dulkornóttur.

Sá sami sem ég heyrði í,

hinum megin við fjallið.

 

Ljúfu tónarnir heyrast betur hérna megin.

Demants-lungun standa fyrir sínu. 

Hann byrjaði að blása í stráið fyrir stuttu. 

og það er fínt að það taki ekki enda á næstunni.

Ég hlusta um stund en hin fyrirbærin fanga síðan athyglina.

Þau eru svipuð og strákurinn en ekki eins, 

aðrar týpur af svipuðu formi. 

Ein dýpri og basískari.

Hin hvítleidd og súr.

 

Þau eru líka sitjandi í lautinni en fyrir aftan mig,

þar sem lækurinn liggur. 

Þau tala um eitthvað sem ég næ ekki alveg að meðtaka:

Prósenta af kísilsýru og kalsínið í goslglerinu.

Þau virðast samt tala meira á hvort annað eða út á við.

Ómeðvituð umhverfinu og hlutunum í kring,

Horfa þau stóreygð upp í loft.

Eintómar fullyrðingar og engin mótsvör. 

Eins og Heyrnarlausar pallborðsumræður. 

 

Þrátt fyrir rembilætin á yfirborðinu

verður þetta aldrei andstyggilegt. 

Það ríkir ró yfir þeim

og virðing fyrir andrúmsloftinu í kring. 

Ég trúi því sem þau segja á milli sín 

og flýt áfram með samhengisleysinu.

Ég kinka kolli djarft án þess að þau sjá.

Ég er ekki til í þeirra heimi.

Bara áhorfandi.